Дар пасманзари баҳси ба вазифаҳои калидӣ камтар роҳ ёфтани ҷавонон, хабарнигори “Озодагон” аз соҳибназарони тоҷик пурсид: БАРОИ РОҲБАР ШУДАНИ ҶАВОНОН САДД МЕГУЗОРАНД Ё ХУД ШОИСТА НЕСТАНД?
Абдуқодири АБДУҚАҲҲОР, ҷомеашинос
Ҳам ину ҳам он. Баъдан, ба озмунҳо ҳам қариб боварӣ нест. Системаи ягона нест, гоҳо тариқи озмун, гоҳо касеро хоҳанд қабул мекунанд. Агар ҷавони босаводу ҳунармандию ягона вале дар ҳайати ҳакамон одаму дар корхона тағо нест, вақтатро сарф накун.
Агар фавқулода аз озмун гузаштию бо таблаки роҳбар рақс накун, рӯзат сиёҳ.
Адибаи АЗИЗ, пажуҳишгар
Аз назари ман, мутахассиси хуб пириву ҷавонӣ надорад. Табиист, ки насли пешин намехоҳад ба соддагӣ ҷойи худро ба ҷавонон бидиҳад. Шикастани калобаҳову гузаштан аз саддҳо аз насли ҷавон ирода ва таҳаммул мехоҳад. Агар насли ҷавон фасодкориву воситабозиро дар самти фаъолияти худ як сӯ гузорад, Тоҷикистон обод мешавад. Вагарна аз пайи рафтагон кадам гузорад, чизе иваз нахоҳад шуд. Ҷомеаи мардумӣ дар симои ҷавонон нерӯи қавӣ ва тарҳи наверо интизор аст. Умедворам, ки хостаҳои мардум аз сӯи ҷавонони соҳибназар ва дурандеш дар фардоҳо бароварда хоҳад шуд.
Зулайхо УСМОНОВА, корманди Институти фалсафаи Академияи илмҳои Тоҷикистон
Тибқи гуфтаи Макс Вебер, муаллифи консепсияи бюрократия, карераи инсон (пешравӣ дар мансаб) - ин раванди тадриҷии ҷойивазкунии корманд аст, ки тадриҷан аз ҷои пасттар ба ҷои баландтар мегузарад. Агар аз ин нуқтаи назар ба ин масъала назар кунем, кормандони ҷавон бояд аввал таҷриба гиранд ва хусусан таҷрибаи идоракунӣ: идораи худ, идораи равандҳо ва идораи кормандони дигар. Баъзе ҷавонони мо аз болои худ кор кардан ва таҷрибаомузиро намехоҳанд. Мехоҳанд якбора ба мансаби баланд биёянд ва маоши калон гиранд. Лекин ин дуруст нест.
Далер ҒУФРОНОВ, сардабири маҷаллаи “ЭЛИТА”
Воқеан ҳама нерӯ, ташаббус, ирода ва амали воқеӣ бештар дар ҷавонон зуҳур мегардад. Аз ин нуқтаи назар, афзудани ҷавонон дар ҳар ниҳоде ба нафъи кор хоҳад буд. Аз ин рӯ, омадани ҷавонон ба сиёсат як амри зарурӣ ва табиист. Аммо дар навбати худ, хуб мешуд, ба туфайли роҳ додан ба ҷавонон, мутахассисони пуртаҷрибаи зарфиятнокро низ сарфи назар намекардем. Омӯзиш ё пайвастагии нерӯи ҷавонон бо таҷрибаи мутахассисони варзидаи кордон натиҷаи хуб хоҳад дод. Яъне, салоҳи кор ин аст, ки раванди интиқоли қудрат миёни наслҳо бо дарки масъулияти тамом сурат бигирад. Меҳвари ин масъулият дарки амиқи манфиатҳои миллӣ аз ҷониби ҷавонон мебошад. Яъне, роҳбарӣ дар ниҳодҳои расмӣ бо андешаи давлатмардона зебанда аст. Умедворам, ки ҷавонони мо чунин тафаккур ва зарфияте дошта бошанд.
Меҳмоншоҳ ШАРИФЗОДА, ҷомеашинос
Дар мамлакатҳое, ки давлат аз тарафи гуруҳе хусусӣ шудааст, ин падида равшан ба назар мерасад. Дар Тоҷикистон ду роҳи ба “мудирият” расидани ҷавонон вуҷуд дорад, яке бо роҳи хешу табори одамони дар қудрат ва ё наздик ба қудратбуда ва дигар бо роҳи фасод, яъне пора дода ба мансаб расидан. Вақте дар мамлакат инкишоф нест, истеҳсолот ва иқтисодиёти ватанӣ мурда аст, муносибати байни дониш ва истеҳсолот вуҷуд надорад, дар ин гуна мамлакат фазои солим ва озоди истеҳсол ва бозистеҳсоли сармояи фарҳангӣ ҳам буда наметавонад. Дигар ин ки барои онҳое ки дар хориҷ дониш ва таҷриба гирифтаанд, ҷой нест агар “худӣ” набошанд. Дар умум, ҷавонон дар мудирият бошанд ҳам, коре кардан наметавонанд, барои ин ки технологияҳои солими созанда дар иқтисод, савдо ва соҳибкорӣ, дар сиёсат ва фарҳанг дар ҷомеа вуҷуд надоранд ва дар боло мавқеъ гирифтагиҳо ба ҷавонон имкони фазосозӣ намедиҳанд.
Ойниҳол БОБОНАЗАРОВА, ҳуқуқшинос
Ҷавонони шоистаи зиёде дорем, аммо интихоби кадрҳо дар Тоҷикистон ба касбияти хуби онҳо дахл надорад. Ҳоло интихоби кадрҳо дар асоси дигар меъёрҳое хастанд, ки ин барои рушди кишвар зарар дорад.
Яъне, дар интихоби кадрҳо маҳал, статуси иҷтимоӣ, хешу таборӣ шарти асоси ҳисоб мешавад. Ин ба он оварда мерасонад, ки ҷавонони болаёқат наметавонанд дар идоракунии давлат иштирок намоянд. Маҷбур тарки Ватан мекунанд. Ин ҷавонон кишварҳои дигарро обод мекунанд.
Фаридуни УМАРБЕК, аспиранти факултети журналистикаи ДМТ
Дар кишвари мо барои расидан ба сатҳи роҳбарӣ дар синни ҷавонӣ (то 35 сола дар назар аст) ниҳоят душвор аст. Чунки дар мо ба ҷуз аз сохторҳои давлатӣ дигар чандон корхонаву ширкатҳои давлативу ғайридавлатии зиёд вуҷуд надорад, ки барои ҷалби ҷавонон ба ҳайси роҳбар талош кунанд. Аз сӯйи дигар барои мушарраф шудан ба мақоми роҳбарии ҳар ниҳод дар баробари доштани донишҳои зарурӣ, пеш аз ҳама бархурдор будан аз маҳорати кордониву мудурият хело муҳим аст. Бештари ҷавонон дар ин муддати умри ҷавонӣ аз сатҳи роҳабарӣ дида бештар ба масъалаҳои фароҳам сохтани як зиндагии дуруст андармон мешаванд. Аммо дар мақоми роҳбарии ин ё он ниҳод чандон назаррас набудани нақши ҷавонон (то 35 солаҳо) далели он нест, ки мо чунин ҷавонҳоро кам дорем. Мутаассифона, дар кишвари мо як мушкили асосӣ ин аст, ки зимни интихоби кадрҳои роҳбарикунанда, ҳатто миёни ҷавонон ба ҷойи дониш ва маҳорат дигар омилҳо ба эътибор гирифта мешаванд.