Сипеҳри КАРОМАТУЛЛО
Дар ҷомеаи Тоҷикистон духтарони ҳиҷобпӯш ҳамсари идеалии ҷавонони тоҷик қарор гирифтаанд ва бештари онҳо талош мекунанд бонуи русаридорро барои зиндагии муштарак интихоб кунанд.
Дар суҳбат бо ҷавонон маълум гардид, ки бештари онҳо дӯст доранд дар вақти интихоби ҳамсар аз духтари ҳиҷобпӯш хостгорӣ кунанд ва бовар доранд, ин амал яке аз рукнҳои фарҳанги миллист. Гуруҳи дигар ҳам, ки бо духтарони либоси аврупоипӯш издивоҷ мекунанд, баъди ақди никоҳ онҳоро ба пушидани либоси миллӣ ва русарӣ маҷбур месозанд. Аз ин дидгоҳ суолҳое матраҳ мешавад, ки далели интихоби духтарони ҳиҷопӯш барои ҷавонони тоҷик дар чист? Ин шеваи зиндагӣ аз фарҳанги миллӣ сарчашма мегирад ва ё тақлид аз кишварҳои исломист? Дар посух ба ин суолҳо коршиносон ва ҷавонон мегӯяд, ин кори тақлид нест, балки як суннат ва фарҳанги миллии тоҷикон мебошад.
Илёс Саидов, ҷавони тоҷик, ки ду сол пеш оила барпо кардааст, мегӯяд, маҳз барои ҳиҷоб доштан, ӯро ба ҳамсарӣ интихоб кардааст. Ба қавли ӯ, духтари ҳиҷобпӯш аз дину диёнат огоҳ аст ва ҳурмату эҳтироми падару модарашро ба ҷо меорад: “Дар Тоҷикистони демократӣ бархе духтарон бо тақлид аз бегонаҳо либосҳои аврупоӣ мепушанд, ки ба мо писанд нест ва аз фарҳанги мо хориҷ аст. Мо мусалмонем, на либоси аврупоипӯш, балки духтареро ба ҳамсарӣ мегирем, ки ҳиҷоб ба бар кунад. Албатта, ҳамсари ман ҳиҷобпӯш буд, маҳз ба ҳамин хотир ӯро ба ҳамсарӣ қабул кардам, зеро дар рустое, ки ҳамсари ман зиндагӣ мекард, духтареро бидуни ҳиҷоб надида будам”.
Тағоймурод Набиев, як ҷавони дигар, ки ҳоло муҷаррад аст, мегӯяд: “Духтароне, ки ҳиҷоб мепӯшанд нисбат ба духтарони аврупоипӯш боиффатанд. Аслан, ҳиҷоб зеби духтари мусалмон аст, ба ӯ ҳусни дубора мебахшад. Банда ҳатман духтари ҳиҷобпӯшро ба ҳамсарӣ хоҳам гирифт, чун духтари ҳиҷобпӯш худро аз чашми номаҳрам нигоҳ медорад ва ин зебандаи духтари мусалмон мебошад”.
Зубайдуллоҳи Розиқ, рӯҳонии тоҷиқ ҳам мегӯяд, “ҳиҷоб нишонаи иффату покдомании духтарон аст. Ин асл бар мегардад ба покии ҷомеа. Ҷомеа ҳар қадар поку бофарҳанг бошад, ҳамон қадар рушд мекунаду пеш меравад. Аз ҷониби дигар, ҷавонон мебинанд, ки бештарини фасод аз ҷониби духтароне анҷом мегирад, ки либоси аврупоӣ доранд, бинобар ин ҷавонон ҳамсари ҳиҷобпӯш интихоб мекунанд, ки дар давоми умри бобаракати худ бо муҳаббату дӯстӣ зиндагӣ кунанд”.
Раванди “ҳиҷобӣ” шудани духтарон аз чанд соли қабл суръат гирифт ва бархе коршиносон ва ҳатто расонаҳо аз ин тамоюл интиқод ҳам карданд. Мақомот низ бетараф набуд. Барои мисол рафтани духтарони ҳиҷобпӯш ба таълимгоҳҳо манъ шуд ва ҳатто хабарҳои ихроҷ шудани донишҷӯдухтарони русаридор ва аз кор рондан ё ба кор қабул накардани ин гуна бонувон расонаӣ гардид.
Зубайдуллоҳи Розиқ мегӯяд, интихоби либос ҳуқуқи фитрии инсон ба шумор меравад ва беҳиҷоб кардани духтарон маънои зиёд кардани ҳуқуқи онҳоро надорад. Ӯ дар идома ҳамчунин афзуд, “гуруҳе, ки аз шеваи интихоби ҷавонон ҳасосият нишон медиҳанд, аз диди фарҳанги миллӣ интиқод намекунанд, балки онҳо аз диди фарҳанги бегона бо ҳидояти бегонагон аз ҳиҷобпӯшии духтарон интиқод мекунанд”.
Зарофо Раҳмонӣ, узви Шӯрои сиёсии Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон таъкид мекунад, далели тамоюли ҷавонон аснои интихоби ҳамсар рӯйи духтарони ҳиҷобпӯш аз фарҳанги миллии мардум сарчашма мегирад: “майлу ҳоҳише, ки ҷавонон нисбат ба духтарони ҳиҷобпӯш зоҳир мекунанд ба ин далел аст, ки духтарони ҳиҷобпӯш нисбатан хушалоқу боиффат мебошанд. Аксари ин духтарон аз рӯйи ақидаву имони исломӣ ҳиҷоб ба бар мекунанд ва зиндагӣ кардан дар чаҳорчуби шариат ва суннати миллиро афзалтар медонанд. Бинобар ин пушише, ки онҳо интихоб кардаанд, барои ҷавонони имрӯз мақбул мебошад”.
Хонуми Раҳмонӣ мегӯяд, интиқоди расонаҳо дар робта ба пушиши духтарон аз он маншаъ мегирад, ки бархе бо тақлид аз пушиши туркиву эронӣ ҳиҷоб ба бар мекунанд, “ин далел шуда наметавонад, ки мо кулли духтарони ҳиҷобпӯш ва ҷавононеро, ки мехоҳанд ҳамсари ҳиҷобпӯш интихоб кунанд, мавриди интиқод ва тамасхур қарор диҳем”.