Ҳасани Муродиён, устоди Донишгоҳи давлатии Қӯрғонтеппа, бо ирсоли номае назари худро дар бораи муроҷиати як гуруҳ хабарнигорон аз Хатлон ба раиси ҳамин вилоят -- Давлатшо Гулмаҳмадов ва вазири маорифу илм -- Нуриддин Саидов баён доштааст. Ин гуруҳи хабарнигорон аз раиси Хатлону вазири маориф ва илм хоста буданд, ба қазияи рӯзноманигор ва шоири ҷавон Ашӯргул Солеҳова (Шабафрӯз) расидагӣ кунад. Ба қавли онҳо, мудири маорифи Хатлон дар чанд ҳолат гӯиё Солеҳавро барои либосаш таъна зада, монеи фаъолияти хабарнигорияш шудааст.
Номаи Ҳасани Муродиён:
“Муроҷиати як гурӯҳ журналистони хатлониро ба раиси вилояти Хатлон ва вазири маориф ва илми Тоҷикистон дар сомонаи “Озодагон” оид ба рафтори “ношоям”-и сардори Раёсати маорифи вилоят Хоналӣ Қурбонзода хонда, хеле мутаассир шудам.
Дар атрофи масъалаи “як пула савдо” арзишдошта сад пула ғавғо бардоштани журналистони хатлониро бори аввал мебинам, зеро қаблан садҳо масъалаҳои баҳсноке буд, ки эшон хомӯш буданд. Ҳоҷӣ Акбар Тӯраҷонзода Наврӯзро ҳаром ҳукм кард, аммо ягон журналисти вилоят профессорони Донишгоҳи давлатии Қӯрғонтеппа ба номи Носири Хусравро дастгирӣ накарданд, вале имрӯз аз Қурбонзода душмани халқ метарошанд. Ман хуб медонам, ки қаблан ин журналистон худро дар либоси дӯст ҷилва медоданд, вале имрӯз алайҳи Қурбонзода табли ҷанг мезананд:
“Дӯст хуни ҷигарам мекунад, эй вой, агар,
Варақи меҳр бигардонаду душман гардад.”
(Толиби Омулӣ)
Ман аз Ашӯргул Солеҳова (Шабафрӯз) сар карда, ҳамаи имзокунандагонро мешиносам ва яке аз онҳо фарзанди калонии ман аст (Зокир Ҳасан). Банда ҳайронам, ки шогирди мо ҷабрдида Шабафрӯз чаро худаш ба даҳон об гирифта хомӯш асту дигарон дар атрофи номи ӯ гап мезананд? Охир, ман хуб медонам, ки Солеҳова А. журналисти боистеъдод аст, қалами хуб дорад, шоираи тавоно низ мебошад, вале магар ӯ шарафи худро аз дигарон ҳимоя карда наметавонад? Баъдан, ман низ журналистам. Журналист барои ба даст овардани матлаб агар аз дар зананд, аз бом медарояд ва паси чунин суханҳо намегардад (Оқилон пайи нукта нараванд).
Инчунин, журналистони мо Хоналӣ Қурбонзодаро дар назари мардум чун як шахси дурушту дағали бадмуомила ҷилвагар сохтанд. Дар асл, ҳеҷ кас бе айб нест. Мову Шумо низ. Қурбонзода ҳам дар ин миён истисно нест. Тавре ки шоир гуфта:
“Накӯбин бош, агар ақлат ба ҷо аст,
Ки гар беайб меҷӯӣ, Худо аст!”
Агар муомилаи дурушти Қурбонзода шогирди мо Шабафрӯзро озурдахотир карда бошад, ман ҳамчун устод ба ҷойи Қурбонзода аз ӯ узр мепурсам. Чандин солҳо лозим мешавад, то ки як мутахассиси воқеӣ, як роҳбари кордон ва донишманд ба воя расад, вале барои шикастан ва дилмонда намудани ӯ лаҳзаяке басанда аст. Охир,
“Санге ба сад сол шавад лаълпорае,
Зинҳор ба як нафасаш нашканӣ ба чанг.”
Бинобар ин, журналистони муҳтарам, пеш аз навиштани ин матлаб як бор даст ба пешонӣ бурда, андеша кардан лозим буд, ки киро ва чаро мо сиёҳ мекунем? Оё косаи заррин агар шиканад, қиматаш кам мешавад? Ман оид ба ҷавонмардӣ, камбағалнавозӣ, ятимпарварии Қурбонзода метавонам садҳо саҳифаҳоро сиёҳ кунам. Он журналистон низ дар ин бора медонанд, вале худро нодида мегиранд. Боқӣ ҳакам Худост.
Ҳасани Муродиён,
доктори илмҳои филологӣ,
профессор,
Аълочии маориф, матбуот ва фарҳанги Тоҷикистон,
узви Иттиҳодияи журналистон”