Абдулазизи ВОСЕЪ
Ду рӯзи пеш вақте савори таксӣ аз пойтахт ба хона мерафтам, як мусофир аз ҳамроҳаш пурсид, ки намози таровеҳро куҷо мегузорад? Ӯ гуфт, дар хонаи фалон одам. Аввалӣ боз суол кард, ки иҷозат ҳаст ва ҷавоб гирифт, ки “як нафарро пушти дар “қаравул” мемонему мехонем”. Нақли бобоям ёдам омад, ки мегуфт солҳои 70-и шӯравӣ пинҳонӣ дар хонаҳо таровеҳ мехонданд...
Дар чанд соли ахир дар пайи санҷишу рейдҳо дар саросари кишвар фаъолияти садҳо маконе ки ҳамчун масҷид ё ибодатгоҳи мусалмонҳо бунёд гардида буд, манъ карда шуд. Дар шаҳрҳои бузург, ки фосилаи байни масҷидҳо зиёд нест, бастани дари ибодатгоҳҳои ғайриқонунӣ корест дуруст. Аммо дар минтақаҳо вазъият фарқ мекунад. Барои мисол дар як ҷамоати ноҳияи Файзобод, ки ҳудуди 13 деҳаро дар бар мегирад, ҳамагӣ ду масҷид иҷозаи фаъолият дорад. Дарҳои масоҷиде, ки шояд бо айби як ё чанд нафар дар вақташ расмӣ нашудаанд, ба рӯи намозгузорон баста аст. Бархе аз ин биноҳо замонавӣ ва ҷавобгӯ ба талаботи меъморӣ низ ҳастанд. Ҳоло онҳо бояд чойхона шаванд ё ҷойи тафреҳие барои ҷавонон. Фосилаи миёни деҳаҳои ҷамоат андак нест ва имкон надорад, ки мусалмонҳо ба масҷиди қонунӣ барои гузоштани намози бо ҷамоат бираванд.
Ин ҳолатро дар дигар минтақаҳои Тоҷикистон ҳам мешавад мушоҳида кард. Ҳоло ки Рамазон меҳмони хонадони мо аст ва намози таровеҳ як бахши муҳими ин моҳ маҳсуб мешавад, сокинони деҳаҳои бемасҷид намедонанд чӣ кунанд. Қисме бо аҳли оила гуруҳе бо ҳамсояҳо дар манзили якдигар ин намозро мегузоранд. Аммо онҳо намедонанд, ки ин корашон қонунист ё на. Ҳарос доранд, ки агар хабари дар манзили шахсӣ ҳамроҳ бо ҳамсояҳо гузоштани намози таровеҳ ба гӯши мақомот бирасад, муҷозот мешаванд. Мисле, ки солҳои ҳафтоди қарни пор дар Шӯравӣ буд...
Масъулини Кумитаи дин ва дигар ниҳодҳои марбут бояд дар фикри ба нафъи ҳамагӣ ҳал кардани ин мавзӯъ бошанд. Дар минтақаҳо аксаран дар ҳар деҳае, ки ҳоло масҷиди расмӣ надорад, беш аз сад хоҷагӣ ба сар мебарад ва ин мардум ба ибодатгоҳе ниёз доранд, ки намози ҷамоат бигузоранд. Агар масҷидҳое, ки ба талаботҳои меъморӣ ҷавобгӯянд, истисноан иҷозаи расмӣ дарёфт кунанд, ба нафъи ҳамагӣ хоҳад буд.
Амалҳои асри 21 бояд хоси имрӯз бошанд, на монанд ба солҳои 70-и Шӯравӣ...