Дар Тоҷикистон қонуни нави нафақа омода шудааст, ки тибқи он ҳаҷми нафақа бар асоси маош ва андозе, ки корманд супурдааст, муайян шуда, мисли қонуни феълӣ маҳдудият дар таъини ҳаҷми нафақаро надорад. Дар зимн “Озодагон” аз се соҳибназар пурсид: ШУМО ИН ҚОНУНРО ЧӢ ГУНА МЕПАЗИРЕД?
Мирзошо ВАТАНШО, рӯзноманигори собиқадор
Ҳар як қонуни нафақа бозтоб ва инъикосгари вазъи ҷомеа ва адолати иҷтимоии ҳамон кишвар аст. Тибқи қонуни нав боз ҳам ҳамон ноадолатии ҷомеа боқӣ мемонад, яъне қишри осебпазир – муаллиму коргару табиб, ки музди меҳнати ночиз мегиранд, нафақаи паст ва “вазиру кабир”, ки маоши хуб мегиранд, нафақаи баланд хоҳанд гирифт. Ва бо ин мантиқу бо ин маънӣ, магар ҳамон маҳдудият – “потолок”-и пештара хубтар нест?!
Шералӣ АБДУЛҚАЙСОВ, ҳунарманди саршиноси театр
Хар чӣ ба манфиати беҳбуди зиндагии инсон бошад, хушоянду ройдор аст.
Ромиш НЕЪМАТОВ, иқтисодшинос
То ҷое медонистам, муайяннамоии ҳаҷми нафақа дар мо аз рӯйи собиқаи корӣ ва ҳаҷми маош муайян мешуд. Ин чизи нав нест. Лекин дар мо ҳадди ақалу ҳади аксарро ҷорӣ намуданд. Ин ҳам бошад, дар чандин мавридҳо вайрон шудани қонуни амалкунанда буд. Зеро бо пешниҳод намудани ҳуҷҷатҳои бардурӯғ ин қонун риоя намешуд. Ростӣ, ман аз низоми навини нафақа чандон хабардор нестам.